Goat adventures

Deze week is een zeer afwisselde week geweest met veel leuke en bijzondere gebeurtenissen. Een van die gebeurtenissen was onze reis naar Mbale. Toen wij langs de weg in Jinja op een Mtatu stonden te wachten stopte er een krakkemikkige auto waarvan het merk mij niet bekend was. We kregen een (betaalde) lift aangeboden. Prima, want met z’n 4 op de achterbank is toch fijner dan in een Mtatu met ik-weet-niet-hoeveel mensen op één bank. Bij het instappen zagen we direct dat in de overvolle kofferbak een geit stond ingeklemd tussen alle spullen. Rustig stond hij daar aan Maaikes oor te snuffelen. Met een snelheid van 140 km per uur stoven wij richting Mbale. De wegen hier in Uganda zijn op z’n zachtst gezegd niet heel goed van kwaliteit (veel gaten, mensen en koeien op de weg). Na een klein uurtje begon de auto te schokken maar de chauffeur bleef met dezelfde snelheid doorrijden. ‘That’s the bad road of Uganda!’ riep hij met een grote lach over het kabaal heen. Toen ik hem vertelde dat het misschien een lekke band kon zijn, stopte hij abrupt. Daar had hij nog niet over nagedacht. Het bleek een hele lekke achterband te zijn. Behalve Maaike en ik, moest iedereen uit de auto. De kofferbak werd leeggehaald en de geit, die een klein geitje onder zich had liggen, mocht(en) blijven staan. In de stromende regen en donder verwisselde de mannen de band. Op hetzelfde moment zag het kleine geitje zijn kans schoon om aan het slagersmes te ontsnappen. Met een behendige bokkensprong, sprong hij over de achterbank op Maaike’s schoot waar hij zijn behoeften de vrije loop liet. Maaike, die geen enorme dierenvriend is, kon deze actie allerminst waarderen. Begrijpelijk, maar ik kon een lach niet onderdrukken. Moedergeit raakte hevig in paniek en begon hard te mekkeren. Daar zaten we dan; met een lekke band in de stromende regen in de invallende duisternis met een geit op schoot. Nadat de band verwisseld was, werd de babygeit weer terug bij zijn moeder gezet en konden we inmiddels in het pikdonker onze weg vervolgen. De babygeit begon onderweg hard te mekkeren. De chauffeur vertelde dat hij vanaf vanmorgen geen eten meer had gehad. Na een tijdje voelde ik iets aan mijn paarden staart. Toen ik achterom keek stond de babygeit schuldbewust op een flink pluk uit mijn paardenstaart te kauwen… Vandaar… We zijn veilig in Mbale aangekomen na een, wat zal ik zeggen, afwisselende autorit. Ondanks dit kan ik dergelijke situaties altijd erg waarderen en er nog lange tijd plezier aan beleven.

Verder deze week hebben mijn huisgenoot, Renée en ik (Renée en Renée) een heel gezellige barbecue gehad op de Nijl met een groep Zuid Afrikanen. Een ‘braai’ zoals dat in Afrikaans heet. Ook ik spreek sinds mijn bezoek aan Zuid Afrika best een woordje Afrikaans. Wij werden uitgenodigd voor deze braai toen we aan het zwemmen waren in het zwembad van het Jinja Nile Resort (Ja, dat heeft Afrika ook). Ik kan er veel over vertellen maar ik verwijs liever naar de foto’s waar een prachtige zonsondergang te zien is boven de Nijl. Ons het een beie mooi Suid Afrikaanse braai gemaak. Op dit soort momenten wil ik nooit meer weg uit Afrika…