Op Nightpatroll

Eens in de maand wordt er op CRO een nachtpatroulle georganiseerd i.s.m de lokale politie. Dit wordt gedaan om het aantal straatkinderen met naam, leeftijd en afkomst te registreren. Als ze slapen lopen ze nu eenmaal niet voor je weg. Afgelopen week mochten wij mee.

Om 23.30 stonden wij in volornaat gewapend met zaklamp en wandelschoenen gereed voor het politiebureau waar ik al eens eerder aanbeden was door de politieagent met de HIV/aids-vrij-brief. Voor het politiebureau bleek de bewaker in een diepe slaap. Hmm, maar even wachten dus. Je wilt die man toch niet uit zijn droom halen. Afrika zou Afrika niet zijn als we niet om 00.30 vertrokken. Jawel, we moesten op Noah een van de social workers wachten wiens vrouw lag te bevallen in het ziekenhuis. ‘Moet je niet bij je vrouw zijn?!’ vroegen de vier aanwezige vrouwen zich hardop in koor af (waaronder ik). Daarop keken de mannen ons even glazig aan: ‘It’s not important’. Werk gaat voor het meisje (Toch?).

Al snel kwamen we mijn allerliefste Carlos tegen. Hij lag op de koude tegels te slapen met een draad kwijl uit zijn mond. Hij moet het koud hebben gehad zonder deken, want het was maar 15 graden. Aaah… mijn lieve Carlos! (De jongen van de knuffel uit het verhaal ‘Teak Cire bout my bear’) Hij was warm en echt een slapen kind om te zien. Toen ik hem even wakker maakte gingen zijn ogen half open en zij hij met een zacht slaperig stemmetje: ‘Aah Runnie, what are you doing here?’. Toen ik hem vertelden dat ik hem opzocht, glimlachte hij en viel direct weer in een diepe slaap. Mijn hart brak voor de eerste keer die avond.

Al snel kwam mij een lucht tegemoed die ik alleen herkende als een jongens slaapkamer of een jongens kleedkamer na de gymles. Dat kon kloppen. Al snel kwamen een groep van veertien jongens tegen tussen 12 en 22 jaar, gehuld in een voormalige zandzak of in een delend dekbed. Ze slapen in groepen voor sociale controle. Als je in een groep slaapt ben je minder kwetsbaar. Daar lagen ze dan: 14 puberende of adolescente jongens lepeltje lepeltje tegen elkaar aan. Elkaar beschermend tegen rovers en de kou. Mijn hart brak voor de tweede keer…

Nadat we ze geteld hadden en nukkig antwoord hadden gekregen op de vraag wie ze waren, liepen we verder. Na 10 minuten vroeg iemand zich af waar Noah toch gebleven was. We keken elkaar verbaasd aan. Hij was er toch bij? Toen we terug liepen naar de groep jongens, troffen we daar ook Noah aan. Slapend tegen de muur naast de jongens. Hij was in slaap gevallen naast de jongens tijdens het tellen. Het is ook heel vermoeiend als je vrouw ligt te bevallen en jij op nightpatroll bent.

Gedurende de nacht kwamen we nog tal van dit soort ‘slaapgroepen’ tegen. Tussen de slaapgroepen troffen we ook Joshua aan, mijn 5 jarige, veel te speelse, veel te kleine andere schatje. Daar lag hij dan… Met zijn duim in zijn mond tussen de grote jongens onder een zijl.

Tijdens deze nightpatroll brak er iets in mij. Ik zou dat hier op willen schrijven maar ik weet dat sommige weblogs gecontroleerd worden door de staat. Ik kon het aan het einde van de nacht om 03.30 niet meer aanzien. De ellende van al die 100 kinderen die we gevonden hebben. Sommige ken ik persoonlijk anderen weer minder maar ze hebben allemaal een gezicht, een naam, een identiteit en een mensenleven. Een jong mensenleven dat nu op straat slaapt. Ik kan het niet begrijpen hoe dit mogelijk KAN zijn! Is CRO dan de enige die zich verantwoordelijk voelt voor deze groep?