Oeganda is…
Blijf op de hoogte en volg Renée
27 November 2012 | Oeganda, Jinja
Maandag komt mijn verblijf in Oeganda ten einde. Toch heb ik nog zoveel verhalen te vertellen… Ik zou jullie zeker tot het einde van het eerste kwartaal van 2013 kunnen vermaken met verhalen. Hieronder een korte eigenaardigheid over de inventiviteit van de Oegandees.
De Röntgenfoto
Omdat ik mij toch zorgen maakte over de professionaliteit van de bloedprikkers in Jinja, ben ik toch nog even terug gegaan naar het laboratorium waar mijn bloed is afgenomen om te checken of ze echt echt echt niet heel per ongeluk een besmette naald in mijn arm gezet hebben. Dit bleek gelukkig niet zo te zijn. (Even voor de geruststelling: De naalden kúnnen maar een keer gebruikt worden hier)
Mijn oog was tijdens het wachten al eerder gevallen op, ik kan beter zeggen ín, de röntgenkamer. Er stond een oude machine waar meer draadjes los waren dan vast waren. Volgens mij was het gemaakt van een oud Russisch vliegtuig. Ik kon me toen al niet voorstellen wat voor foto’s daarmee gemaakt werden.
De maandag na de zondag waarop mijn bloedafname had plaatsgevonden had ik prijs! Een gebroken vinger! Van een resettled CRO kind nota bene. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet onderdrukken om toch even een kijkje te nemen bij het fotograferen. In Nederland gebeurt dit bijna in een atoomvrije ruimte. Hier ging het toch iets anders. Jongetje met dikke hand nam met grote ogen plaats achter het dradige grijze fototoestel. Het was geen probleem dat ik even mee keek. De deur van de röntgenkamer bleef immers toch open staan zodat ik vanaf mijn stoel in de openlucht-in-de-brandende-zon-wachtkamer ook gewoon op de foto kon. Net als de andere wachtende. De foto werd met veel professioneel lawaai gemaakt en na tien minuten kwam de behandelend arts met deskundig hoofd naar buiten gewandeld met de foto’s in zijn handen. Licht geamuseerd vroeg ik mij af wat er nu ging gebeuren. Want ik ken Afrika inmiddels langer van vandaag. Ik hoefde inderdaad niet lang te wachten op een Afrikaans tafereel dat ik vanaf mijn stoel in de wachtkamer kon aanschouwen:
Een lichtplaat waartegen de foto bekeken kan worden? Wel nee!
De jongeman werd erbij geroepen en deskundig werden de röntgenfoto’s tegen de zon gehouden om te bekijken of de vinger van de knul daadwerkelijk gebroken was. Zelfs ik, als leek maar met nieuwsgierig juffengedrag, kon van een afstandje zien dat die vinger wel degelijk gebroken was. Op twee plaatsen maarliefst! Niet alleen ik zag dat maar ook de andere wachtende in de wachtkamer. De röntgenfoto’s werden opgeborgen in een droogrek in de zon waarna de jongen de foto’s na tien minuten mee naar huis mocht nemen.
Ik kan als buitenstaander de Afrikaanse inventiviteit erg waarderen. Wij als westerlingen denken groot omdat we de middelen hebben, maar oplossingen die hier gevonden worden… Ik betwijfel of onze westerse kennis wint van de Afrikaanse inventiviteit en creativiteit.
De Röntgenfoto
Omdat ik mij toch zorgen maakte over de professionaliteit van de bloedprikkers in Jinja, ben ik toch nog even terug gegaan naar het laboratorium waar mijn bloed is afgenomen om te checken of ze echt echt echt niet heel per ongeluk een besmette naald in mijn arm gezet hebben. Dit bleek gelukkig niet zo te zijn. (Even voor de geruststelling: De naalden kúnnen maar een keer gebruikt worden hier)
Mijn oog was tijdens het wachten al eerder gevallen op, ik kan beter zeggen ín, de röntgenkamer. Er stond een oude machine waar meer draadjes los waren dan vast waren. Volgens mij was het gemaakt van een oud Russisch vliegtuig. Ik kon me toen al niet voorstellen wat voor foto’s daarmee gemaakt werden.
De maandag na de zondag waarop mijn bloedafname had plaatsgevonden had ik prijs! Een gebroken vinger! Van een resettled CRO kind nota bene. Ik kon mijn nieuwsgierigheid niet onderdrukken om toch even een kijkje te nemen bij het fotograferen. In Nederland gebeurt dit bijna in een atoomvrije ruimte. Hier ging het toch iets anders. Jongetje met dikke hand nam met grote ogen plaats achter het dradige grijze fototoestel. Het was geen probleem dat ik even mee keek. De deur van de röntgenkamer bleef immers toch open staan zodat ik vanaf mijn stoel in de openlucht-in-de-brandende-zon-wachtkamer ook gewoon op de foto kon. Net als de andere wachtende. De foto werd met veel professioneel lawaai gemaakt en na tien minuten kwam de behandelend arts met deskundig hoofd naar buiten gewandeld met de foto’s in zijn handen. Licht geamuseerd vroeg ik mij af wat er nu ging gebeuren. Want ik ken Afrika inmiddels langer van vandaag. Ik hoefde inderdaad niet lang te wachten op een Afrikaans tafereel dat ik vanaf mijn stoel in de wachtkamer kon aanschouwen:
Een lichtplaat waartegen de foto bekeken kan worden? Wel nee!
De jongeman werd erbij geroepen en deskundig werden de röntgenfoto’s tegen de zon gehouden om te bekijken of de vinger van de knul daadwerkelijk gebroken was. Zelfs ik, als leek maar met nieuwsgierig juffengedrag, kon van een afstandje zien dat die vinger wel degelijk gebroken was. Op twee plaatsen maarliefst! Niet alleen ik zag dat maar ook de andere wachtende in de wachtkamer. De röntgenfoto’s werden opgeborgen in een droogrek in de zon waarna de jongen de foto’s na tien minuten mee naar huis mocht nemen.
Ik kan als buitenstaander de Afrikaanse inventiviteit erg waarderen. Wij als westerlingen denken groot omdat we de middelen hebben, maar oplossingen die hier gevonden worden… Ik betwijfel of onze westerse kennis wint van de Afrikaanse inventiviteit en creativiteit.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
