Een goed gesprek met Ivan

Ik had jullie beloofd om een verhaal te schrijven over een succesvolle resettlement van een straatkind. Dat komt. Deze week is mij weer iets ongewoons overkomen.

Het einde nadert. Dat merk ik ook aan de kinderen. Ze weten dat kerst eraan komt en dat de vrijwilligers rond die tijd met hun familie willen zijn en dus vertrekken. Ivan, een 12 jarige jongen die fulltime op straat leeft, voelde dit ook aan. Ivan is verschillende keren ter vergeefs resteled met zijn moeder die een prostituee is. Hij heeft het beter op straat, naar eigen zeggen, dus daarom loopt hij steeds weer weg van huis. Voor de duidelijkheid, Ivan is een van de weinige kinderen die niet verslaafd is aan het snuiven van kerozine en helemaal clean is.

Omarmd met Ivan liep ik terug van de wekelijkse voetbal toen het volgende gesprek plaatsvond tussen mij en hem:
Ivan: ‘Runnie? When are you going home?’
Ik: ‘In two weeks I’m going to Nairobi to meet Stuart (Sjoerd).’
Ivan (denkt even na) en zegt glimlanchend: ‘You are going to meet my friend!’
Ik: ‘Yes!’
Ivan: ’Runnie? Sjoerd is your girlfriend?!’
Ik: ‘Yes’
Ivan: ’Can you look in Nairobi for my papa and say that I want to go to school?’

Ik leg hem uit dat het lastig wordt, omdat ik niet meer in dienst ben van CRO en dat ik andere dingen te doen heb.

Ivan: ‘Runnie, I want to go with you to Netherlands.’
Ik vertel hem dat ook dat lastig is, omdat Nederland koud is en het zo anders is dan Oeganda. Ik leg uit dat we met CRO hard op zoek zijn naar een foster family voor hem zodat hij in Oeganda naar school kan.
Ivan: ‘Runnie, is there a baby there? (wijzend naar mijn buik).
Ik: ‘No, thats possio.’ (Lokale maïssubstantie wat geserveerd wordt tijdens eigenlijk iedere maaltijd van de dag).
Ivan (met een lach): ‘NOOO! You are BIG chocolate!!’ We lachen allebij.
Ivan: ‘Runnie there is no baby. You talk to Stuart. I want to go to Netherlands. I only need 2 shoes, trousers, a bed and I want to go to school.’ Hij kijkt me met een indringende blik aan waaruit ik de conclusie trek dat hij het meent.

Op dat moment brak mijn hart voor de zoveelste keer in Oeganda. Hoe kan ik nou zo’n jochie van 12 jaar maar nog zo aanhankelijk is op straat achter laten…?!

Ik: ‘Ivan, I wish that I could do that but that’s too expensive for me.’
Ivan: ‘Runnie, we work together! I only need trousers and want to go to school then.’

Ik wist niet meer wat ik zeggen moest. Arme jongen. Ivan heeft zo’n bijzonder karakter. In Nederland zouden de labels van autisme, ADHD, PDDNOS e.d. aan hangen maar ooh wat is dit een heerlijk ongecompliceerd kind. Ik zou zo graag willen dat er snel een Oegandees pleeggezin voor hem is.

Bij dit reisverslag zitten een aantal foto’s van Ivan. Ik heb geen foto kunnen vinden waar hij “gewoon” op staat. Dit hoort nu eenmaal bij hem zullen we maar zeggen.