Voetbalplezier, niet meer dan dat...

Woensdag is voetbaldag. Ik kijk daar altijd erg naar uit, omdat er op deze momenten spel, lol en vriendschap de overhand heeft en alle ellende van de straat even vergeten wordt. Ik had om die reden mijn beste sportschoenen en voetbal outfit uit mijn backpack getrokken om eens een gezellig potje te voetballen.

Ik had een groep van ongeveer veertien jongens en twee meisjes. De jongens hadden allen de puberleeftijd al bereikt of waren daar al voorbij. Vol enthousiasme beende ik het enorme veld op. Ik werd vriendelijk toegeroepen door de heren met ‘Madame I want to be in your team!’ Na wat warming up heb ik ze in teams verdeeld. Let’s play football! Met in mijn achterhoofd de spectaculaire slidings die gemaakt werden tijdens de warming-up, koos ik tactisch voor het doel dat bergop lag zodat scoren voor de heren van de tegenpartij best een opgave zou zijn. De jongens die al minstens 1,5 kop boven mij uit staken stonden op spits.
Langs de kant stond Maddy wazig voor zich uit te staren met een flesje kerosine in zijn handen waar hij af en toe aan snoof. Zijn ogen waren rood doorlopen en hij stonk naar een tankstation. Op een meter afstand sloeg de brandstof geur al op mijn longen. Maar niet denkend aan wat er zou gebeuren als je een lucifer aansteekt in zijn nabijheid. Naast kerosine had hij waarschijnlijk ook andere drugs tot zich genomen, misschien qat (dat is hier vrij makkelijk te krijgen). Ik vond toch dat hij mee moest doen. Ik vroeg hem om op doel te staan als keeper. Hij keek mij verward aan en zei iets wat niemand kon verstaan (zelfs niet in Luganda). Toen een teamgenoot iets, voor mij onbegrijpelijk, vanaf het veld riep met het woord mzungu (blanke) in de zin klaarde zijn gezicht op en verscheen er een brede tandloze lach op zijn gezicht. Al rennend en struikelend over mijn eigen voeten rende hij de heuvel op om op doel te gaan staan.

De wedstrijd begon… De eerste minuten snapten de heren blijkbaar nog niet dat ik ook mee deed. Pas toen ik een paar rake duwen had uitgedeeld tijdens het spel, werd het de heren duidelijk dat mzungu’s ook konden voetballen (von dear Vaert, Robben, von dur Sar, you know?). Maddy sprong naar alles wat hij zag vliegen. Dat waren naar mijn idee niet altijd ballen. Wat het dan wel was, ik weet ik niet, maar als er dan wel een bal op hem afkwam kwam vervulde hij zijn taak als keeper uitstekend. Gedurende de wedstrijd voelde hij zich blijkbaar steeds beter. Op een gegeven moment legde hij zelfs zijn flesje kerosine naast het doel.
Halverwege de wedstrijd kwam er een groepje van vijf jongens van ongeveer mijn leeftijd het veld op wandelen. Ze liepen recht op hun doel af: MIJ. Ze begonnen tegen me te praten en aan mijn arm te zitten. Ik vond het niet leuk en voelde me geïntimideerd. Als één team verzamelde de jongens van zich om de spelbrekers te vertellen dat ze toch wel heel snel van HUN mzungu af moesten blijven. Er werden wat driftige woorden in het Luganda gewisseld, waarna de jongens zonder nog iets te zeggen het veld verlieten. Ik was zo trots op de jongens! Wauw! Wat cool en wat een teamspirit! Het spel ging verder. Uiteindelijk hebben we met 5-2 gewonnen (waarvan twee doelpunten van mij. Lachend en grappend liepen we uiteindelijk terug naar CRO. Wat een heerlijk werk!