‘Maybe tomorrow’

De foto's bij dit weblog staan op: https://picasaweb.google.com/105556043277384620953/WeblogMaybeTomorrow#

Ik heb het niet voor mogelijk gehouden dat ik ooit zou wennen aan het Afrikaanse leven, maar gek genoeg is het dagelijks leven normaal geworden. Ik kijk er niet meer van op als ik meerdere malen per dag als antwoord op mijn vraag ‘maybe tomorrow’ krijg, of als ik weer eens met vijf Afrikanen op een drie persoonsbankje wordt gepropt in de bus. Ik ben ten slotte toch een smalle Makuwa (wat ook wel weer meevalt). Nog een voorbeeld is dat als ik de buschauffeur van de touringcar nodig heb, hem slapend aantref in het bagageruim. Want slapen… daar zijn Afrikanen héél goed in. Ze hangen, slapen en koekeloeren de hele dag.

Vorige week wilden wij een visum voor Botswana aanvragen op het immigratie kantoor hier in Mongu, omdat we volgende week een maand vakantie hebben. We werden doorverwezen naar de hoofd officier van immigratie. Opgelaten bereikten we na vier deuren gepasseerd te hebben een kast van een bureau waar de beste man achter verscholen zat. Zijn pet lag trots onder het Zambiaanse vlaggetje op zijn bureau te pronken. De pet was onderhand groter dan het ‘manneke’ zelf. Vriendelijk werden wij te woord gestaan en uitgenodigd om in de enooooorme fortuills plaats te nemen. Hij kon helaas niets voor ons doen maar hij zou wel even het telefoon nummer van de ‘High Commission of Botswana’ in Lusaka opzoeken. Na 20 minuten bladeren in een telefoonboek besloot ik hem mijn hulp aan te bieden waarop hij antwoordde: ‘Dat is heel aardig maar dit telefoonboek staat niet op alfabetische volgorde en begint bij de C.’ … Dat moest even bezinken bij mij. Ik was even vergeten dat in Afrika ben en dat niemand zich ook maar ergens druk om maakt en wij UITGEREKEND de B van BOTSWANA nodig hadden. Dus na drie kwartier stonden wij weer buiten… zonder het nummer van de Botswaanse ambassade. Blijkbaar stond de B in het vergeet register want de letter kwam niet voor in het Afrikaanse alfabet. This is Africa. Dit soort situaties doen zich dagelijks voor. Toch kan ik er iedere keer weer om lachen.

Donderdag hebben wij een zeer bijzonder feest. We zijn aanstaande zondag uitgenodigd voor de bruiloft van de dochter van mrs. Mooto, de directrice van de Malengua Basic School. Een bruiloft is, als in iedere cultuur, een heel ritueel. Voorafgaand aan de bruiloft (donderdag) nodigen alle vrouwelijke genodigden de bruid uit voor een vrouwenfeest. Een soort vrijgezellenfeest. De bruid wordt op dit feest geleerd hoe ze een man in bed moet “plezieren”. Ook onze aanwezigheid en inbreng wordt zeer geapprecieerd. Natuurlijk slaan wij zoiets niet af. Om het even betekenisvol te maken voor mijn mede studenten: Zien jullie het voor je met je stagebegeleider? Wij kijken er in ieder geval naar uit.

Omdat de koning van de Lozistam (waartoe wij behoren deze vier maanden) waarschijnlijk is behekst en dus dood is, is er zaterdag geen Kuomboka. Dat is hét feest waar iedere Lozi ieder jaar weer naar uit kijkt. De koning verhuist op deze dag van het lage land naar het hoge land. Het moet Koninginnedag voor Nederland voorstellen. Helaas geen feest voor de Lozi zaterdag.