Lost in the Soweto-villes of Jo’burg

Na een prachtige Gardenroute te hebben gereden en de golven van de Wildcoast getrotseerd te hebben, moesten we er dan toch aan geloven… met de auto door JOHANNESBURG! Als enige met een geldig rijbewijs had ik er ruim 3000 km in opzitten en twee dagen achter elkaar bijna onafgebroken achter het stuur gezeten in een land waar het stuur rechts zit, links gereden wordt, verkeersregels met een korreltje zout genomen worden, de snelweg bestaat uit één baan (zonder belijning) en Zuid Afrikanen (hoe verschrikkelijk sympathiek ze ook zijn) zich als cowboys gedragen op de weg.
Hard meezingend met ‘Gimme Hope Jo’anna’, baande wij ons een weg over de ring van Johannesburg. Ons hostel lag op een rustig plekje, net buiten de ring… aldus de beschrijving. Wat de beschrijving niet vertelde was, dat wij ons eerst met onze Tata Safari door een van de gevaarlijkste sloppenwijken van Johannesburg moesten werken: SOWETO!!!
Mijn hart bonsde in mijn keel toen ik de krotten steeds armzaliger zag worden. Volgens de kaart moesten wij door een aantal zijstraatjes en dan zouden we er zijn. Met zonsondergang verandert Soweto van een ‘no go area’ in een warzone. Inmiddels begon het te schemeren. Ik stuurde onze Tata behendig door het verkeer totdat ik FINAAL klem gereden werd door vier minibusjes en een Hummer. Daar stonden we dan… midden op een kruising…MUURVAST. Ik kan jullie vertellen, ik heb mij in mijn leven weinig zo bang gevoeld. Soweto heeft namelijk de naam en de faam. Politie is er niet, omdat straatbendes geschillen onderling oplossen. Op het trottoirs tegenover mij zag ik hoe de pistolen (shleng: Pipa’s) op een kleedje verkocht werden. Door dit angstaanjagende beeld liep een ventje van negen jaar rokend langs mijn bumper en zwaaide vriendelijk. Ondertussen was ik helemaal gedesoriënteerd door wat er zich aan mijn beeld voltrok. Om mij heen stonden nog steeds de busjes en de Hummer. Inmiddels waren uit de ramen hun boze gezichten verschenen en vertelde mij dat ik in de weg stond.
Met veel pijn en moeite heb ik onze auto uit deze benarde situatie weten te sturen. Wat ik na 3000 km Zuid Afrika vergeten was, is dat er in ZA LINKS gereden wordt. Spookrijdend in de eerste versnelling ben ik opgestegen uit Soweto. Weg van deze afschuwelijke plek!
Opgelucht na 11 uur onafgebroken achter het stuur gezeten te hebben, bereikten we eindelijk ons hostel. Ik was het ZAT! Snel hebben we een pizza besteld en een biertje achterover geslagen. Toen wij moe in bed lagen, bleken er ongenode gasten uit de krotten in het hostel aanwezig te zijn en daar proletarisch gewinkeld te hebben (gejat dus). Er brak een ruzie uit tussen onze dronken kamergenoten en deze gasten… en onderling… Ik snapte er in ieder geval niets meer van. Het beeld wat steeds door mijn hoofd spookten waren de pipa’s die op straat verkocht werden. Met mijn laptop op mijn buik, mijn paspoort in mijn sok en de autosleutels in mijn hand ben ik een uurtje in slaap gevallen. Renée, dit is de harde kant van Afrika: SOWETO! Na een nacht lang de ruzie aangehoord te hebben, was om 06.00 uur voor mij de maat vol! Het werd licht dus Soweto veranderde in een “normale” ‘no go area’. We hebben snel onze backpacks achter in de auto gegooid en zonder te betalen zijn we met beslagen ramen vol gas weg gesjeesd! Karin met haar hoofd uit het bijrijders raam en ik met mijn hoofd uit het bestuurders raam overlegden we over het geloei van de koude motor heen naar welk vliegveld we zouden gaan. Want Johannesburg heeft er slechts drie. Door de haastige spoed van die ochtend hebben wij niet meer op onze mail gekeken om te checken op welke luchthaven we moesten zijn. Uiteindelijk hebben we besloten om naar de grootste te gaan: O.R. Tampo. Vlug hebben wij onze auto gedropt (zonder krasje of deukje na onze bijzondere ervaring in Soweto). De grote vraag rees vervolgens: Met welke maatschappij vliegen wij, hoe laat en in welke verstrek hal!? Een voor een zijn we alle luchtvaartmaatschappijen af gegaan die ‘s morgens naar Lusaka zouden vliegen. Gelukkig was daar Air Namibia die onze namen op de passagierslijst hadden staan. Gelukkig! De jonge man achter de balie vond het een ongelooflijk verhaal en vertelden ons lachend dat we slechts vier uur te vroeg waren. Wij waren opgelucht!!
Toch hebben we het voor elkaar gekregen dat deze vriendelijke man ons uit de pashokjes heeft moeten halen omdat we onze vlucht vertraagden…oeps!
Na een enorme sprint over de grootste luchthaven van Afrika, kwamen we hijgend aan bij drie schaterende stuwards die ons verhaal al lang hadden gehoord via de vriendelijke jonge man.
Gelukkig stond er in het vliegtuig een heerlijke koude Amarulla op ons te wachten… voor de stress zullen we maar zeggen.

Er komt naar alle waarschijnlijkheid morgen een beeldverslag van onze reis. Voor nu... omdat ik er geen genoeg van kan krijgen nog één keer: http://www.youtube.com/watch?v=bNNfAuMq-M0 GIMME HOPE JOANNA... En voor lieve mama die thuis op mij zit te wachten en die eigenlijk Johanna heet! Voor jou lieve mam! Ik weet dat dit soort verhalen je moeder hart snel oud maakt.