‘Give me hope Jo'anna! Hope Jo'anna! Hope before t

Voor foto's, kijk op: https://picasaweb.google.com/105556043277384620953/GiveMeHopeJohannaHopeJohannaHopeBeforeTheMorningComesZUIDAFRIKA#

Om 5.30 was het dan eindelijk zo ver… We gaan naar het land der landen in Afrika: ZUID AFRIKA! Eerst moesten we er nog zien te komen wat zo makkelijk nog niet was…

Op dit vroege tijdstip waren er haast geen taxi’s te krijgen. Er stond er één te wachten voor ons hostel. Achteraf snap ik waarom hij de enige was. Om te beginnen trok ik de deur uit het portier toen ik plaats wilde nemen op de bijrijders stoel. Gelukkig werd deze weer met ijzerdraad bevestigd aan de carrosserie. Mij kon niets meer gebeuren als ik mij stevig vasthield aan de auto. Onderweg werd er een paar keer gestopt om de spiegels vast te zetten want die waaiden steeds los. Natuurlijk ging dit alles Afrikaans langzaam en ik begon het een klein beetje warm te krijgen. Toen we bijna bij de luchthaven van Lusaka waren, waaiden de motorkap met een harde knal tegen de voorruit. Ik zag een groot zwart gevaarte op mij af vliegen wat resulteerde in een grote ster op ooghoogte in de voorruit. Ik dacht even dat mijn dagen geteld waren. Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik niet snel boos wordt, toch was ik zo geschrokken dat ik woedend en tierend mijn backpack uit de kofferbak heb gepakt. De kofferbak moest ik overigens met een ijzerdraadje openen. Achter ons kwam er gelukkig een glimmende Land Rover die ons de laatste kilometers naar de luchthaven een lift heeft gegeven.

Door dit voorval hadden wij nog maar een half uur om onze vlucht naar Johannesburg te halen. Bij binnenkomst werden onze backpacks direct naar het vliegtuig gebracht (heerlijk zo’n analoog systeem). Toen was daar de inmiddels gevreesde douane… Ondertussen had een strenge vrouwenstem de volgende boodschap door de vertrekhal geroepen: ‘This is an anouncement for Mrs. Righthook, Mrs. Spaikerman and Mrs. Peters traveling with flight SA 67 to Johannesburg, immidiatly boarden please. YOU ARE DELAIING YOUR FLIGHT!’ Op Schiphol verbaas ik mij altijd over dergelijke berichten. Hoe kun je zo dom zijn om je vlucht te vertragen als je al ingecheckt bent. De zenuwen gierden dus door onze lichamen. Natuurlijk trof ik ook nog eens een strenge douane beambte die zich afvroeg waarom ik binnen 24 uur Zambia alweer verliet nadat ik de dag ervoor een verblijfs permit had gekocht. ‘Nee he’ dacht ik. In sneltreinvaart heb ik ALLES uitgelegd zonder tussenposen. Door de stempels zag de beste man mijn paspoort niet meer en snapte helemaal n iets meer van mijn woordenvloed dus gefrustreerd zette hij een stempel.

Na een enorme sprint te hebben getrokken over het parkeerterrein voor de vliegtuigen stond daar een glimmende Boing 737 van South African Airways nog net op ons te wachten. Karin in een sprint voorop, Rinanne huppelend jodelend van opwinding er achteraan en ik mijn spullen bij elkaar houdend in een drafje erachteraan. Achter mij rende een grondsteward die mijn verloren spullen verzamelde. De trap werd al ontkoppeld. Blijkbaar was het beeld van drie sprintende meiden aandoenlijk genoeg om de trap nog even terug te zetten waardoor wij toch nog konden boarden.

De vlucht verliep erg voorspoedig. Rianne en ik konden de neiging niet onderdrukken om het liedje: ‘Give me hope Johanna.’ keihard mee te zingen bij het landen in Jo’burg: http://www.youtube.com/watch?v=bNNfAuMq-M0 Onze jolige stemming was tot in de cockpit doorgedrongen, waardoor de piloten de tweede stem meezongen. Als zingend van vreugden waren we dan eindelijk in ZUID AFRIKA!!

Over mijn verblijf in het prachtige Kaapstad kan ik kort zijn. Ik heb naar alle waarschijnlijkheid een ontsteking aan mijn maag-darmkanaal opgelopen waardoor ik 2 van de drie dagen met hoge koorts in bed heb doorgebracht. Het eerste dagdeel (26 april) heb ik een toeristische route langs de openbare toiletten in in de stad gelopen. Waar ik de humor nu ook wel weer van kan inzien. Het laatste dagdeel (28 april), waarop ik mij enigszins richting de Tafelberg kon verplaatsten was fantastisch! Helaas voor mij over bezette openbare toiletten op de top dus dat bracht mij in staat ook nog iets anders te zien dan dat. Dat was adembenemend. Jullie zullen het misschien niet zeggen, maar ik ben een grote fan van de persoon (niet de muziek) André Rieu die ook ooit een bezoek aan de Tafelberg heeft gebracht. Daarom wilde ik dit bezoek niet aan mij voorbij laten gaan. Tot grote ergernis van Rianne en Karin zag ik op de top steeds herkenningspunten uit de documentaire van mijn idool. Erg leuk dus. Ook zonder André vond ik het uitzicht adembenemend mooi en kon ik er ondanks alles erg van genieten zoals op de foto’s te zien is.