Een normale week in Afrika

Nu we gewend zijn aan Afrika, beginnen buitengewone dingen ook normaal te worden. Zo kwam ik dinsdag op stage en werd mij verteld dat niemand wist waar mijn mentrix was en ze waarschijnlijk ook niet zou komen. ‘Prima’ dacht ik, ’vijf uur lang 52 pubers? Moet lukken.’ Dat was gelukkig ook zo. Ik heb in het kader van Engels, galgje geïntroduceerd. Wat een succes was dat! Toen ze omstebeurt zelf een woord mochten bedenken, werd het onderwerp al snel heel betekenisvol voor pubers: sex en voetbal. Ik heb (heel saai) het onderwerp ‘environment’ (omgeving) maar geïntroduceerd om het over een andere boeg te gooien. Daar hadden we het net over gehad in het vorige uur. Kinderen zijn tot hun 16e over de hele wereld hetzelfde. Ik heb het niet laten blijken maar ik kon er wel heel erg om lachen. De kinderen uit mijn stageklas zijn tussen de 12 en 16 jaar dus veel verschillende belevingswerelden.

Dinsdagmorgen moesten wij ons melden op het immigratiekantoor om ons visum te verlengen. Een klusje waar ik altijd een beetje zenuwachtig voor ben, omdat, zoals ik al verteld heb, ooit in Israël heel veel gezeur heb gehad met een stempel in mijn paspoort van een land dat niet opgenomen was in de Shengenlijst. Sindsdien ben ik zenuwachtig voor alles waar ik een overheidsstempel voor krijg. We kregen te horen dat we woensdag terug moesten komen, omdat er “overlegd” zou moeten worden, omdat een van ons (niet ik) per ongeluk liet ontglippen dat we hier een onbetaalde stage aan het lopen waren. Ik hoef denk ik niet meer uit te leggen hoe ik me voelde. Met pap in mijn benen keerden we de volgende dag terug. Gelukkig zat er nu een stevige vrouwelijke ambtenaar die zonder vragen stellen weer een prachtige stempel in mijn paspoort zette. Het bleek achteraf dat we een dag te vroeg waren en daarom moesten terug komen. Gelukkig kunnen we weer een maand blijven.

Donderdag had ik de natuur dichtbij in mijn klas. Tijdens de uitleg van division (deelsommen), vloog er een vleermuis tegen het bord. Met een geluid dat klonk als ‘klatch’ viel hij op grond, bleef even versuft liggen en vloog weer weg. De kinderen verblikten of verbloosden niet. Waarschijnlijk is dit normaal. Ik heb in ieder geval weer geleerd dat vleermuizen hier roze zijn in plaats van grijs/zwart.
Een uur later kwam er een moeder kip met zeven kuikens binnenwandelen, opzoek naar een plek om te schuilen voor de regen. Karin had ze al eerder naar buiten gejaagd, daarom zochten ze denk ik bij mij onderdak. Ik had een kippenhok met 45 pubers en een moeder kip met zeven kuikens. Met deze uitbreiding in de hoek heb ik de dag voorgezet. Het was een gezellige drukte.