Hippo Safari, minibusjes en hagelwitte stranden.

Ik wil even beginnen met een felicitatie voor mijn allerliefste broer, Erik, die vandaag (7 maart), 20 jaar geworden is. Een klein verjaardagsfeestje in Afrika!

De foto's behorend bij dit verslag zijn te vinden op: https://picasaweb.google.com/105556043277384620953/WeblogHippoSafariMinibusjesEnHagelwitteStrandenThisIsAfricaBaby02

Zaterdag om 8 uur stonden wij met onze boterhammetjes in onze rugzak op het busstation in Mongu, waar vandaan we per minibus naar Senaga gingen om hippo’s (nijlpaarden) te spotten. De drie ‘makuwa’s’ werden op de achterbank van de minibus gepropt waar nog twee mensen zaten. Normaal gesproken zouden er drie mensen comfortabel naast elkaar kunnen zitten. In het busje pasten negen mensen. Hier wordt echter niet gekeken naar het maximum aantal personen, maar naar het aantal kubieke meter mens dat past. Uiteindelijk gingen we drie kwartier te laat, maar met 21 man, een swingende gospel cd en een dak vol matrassen, eieren, tomaten en bananen op weg naar Senaga. Rianne en ik hebben van begin tot eind genoten, Karin wat minder want die buikpijn.
In Senanga hebben een speedboot geboekt voor het einde van de middag want dat is de beste tijd om nijlpaarden te zien. Voor die tijd hebben we wat gekuierd door het plaatsje zelf. Toen de zon zakte, zijn we op de boot gestapt en hebben we over een adembenemend mooie Zambezi gevaren. Helaas helaas hebben we geen Nijlpaarden gezien. We hebben echter wel heel wat bijzondere tropische vogels gezien. Karin stelde voor om in de Zambezi te springen om krokodillen te lokken, want dat is één van de weinige manieren om ze ook daadwerkelijk te zien. Dat leek ons toch een minder geslaagd idee. Bij zonsondergang waren we terug. Ik kan wederom niet met woorden beschrijven hoe mooi het was. Ik had het gevoel dat ik voortdurend door de reclame van het wereld natuur fonds voer. De muziek was het enige wat nog miste, dit werd opgevuld met het romantische geluid van een speedboot.

Op de terugweg hadden we, net als van Lusaka naar Mongu, een luxe touringcar. Deze allure was echter allang verloren gegaan door het vele gebruik. De voorruit zou een dagtaak zijn voor de mannen van carglass en de odeur die in het voertuig hing, was die van een wasmand waar een week lang natte was in had gelegen. Met de cd van ‘The gospel girls’ kei hard aan gingen we weer terug on the road naar Mongu. Nou ja… on the road. Ik kan beter zeggen een off the road want het was een zandweg met hobbels en kuilen. Met een touringcar off the road, dat kan alleen in Afrika.

Zondag heeft onze taxichauffeur, die inmiddels een maatje begint te worden, ons meegenomen naar een hagelwit strand aan de Zambezi. Ja dat kan! Ik waande me even op het strand ergens in de Cariben. Ik vond het fantastisch dat ik vanaf dit idyllische plekje uitkeek op een moerassig zwart stukje Zambezi waar een open plek in het riet was gemaakt om te kunnen zwemmen. Een grotere tegenstelling kon ik mij haast niet voorstellen . Als ik het water in liep, voelde ik me weer even onderdeel van de wereld natuur fonds reclame want tussen het riet en de witte lelies zou zomaar het hoofd van een Hippo tevoorschijn kunnen komen. Wat overigens daar niet ondenkbaar is, want ze leven er echt en komen af en toe wel eens in de kreek waar wij zwommen. De tegenstellingen van een hagelwit strand en een zwarte kreek, maakte deze plek weer zo Afrikaans bijzonder.
Bij terugkomst bij de auto bleek deze vast te zitten in het zand. Ook hierom maakt men zich niet druk en ons werd vriendelijk gevraagd om even mee te helpen de auto uit het zand te tillen. Met z’n zessen hebben we uiteindelijk de auto uit het zand getild.

Zondag (13 maart) ben ik jarig. Ik kijk er nu al naar uit om voor het eerst in mijn leven in bikini op een hagelwit strand mijn verjaardag te vieren. Als ik terug kijk naar de 21 voorgaande verjaardagen, zie ik maartse buien voor me met een gure wind.

Mijn volgende weblog gaat over wereld vrouwendag, want dat is hier een nationale feestdag.
De foto's volgen...