Righthook? Rijkhoek?! Mijn eerste les in Afrika

Vandaag was het zo ver… Ik moest mijn eerste les mathematics (rekenen) geven aan 41 Afrikaanse pubers. Voordat het zover was moesten we bij de ambtenaar van ‘the minestery of education’ komen om onze (hand geschreven) lesplannen en planningen voor de komende maanden goed te laten keuren. Onze planningen waren al twee keer afgekeurd door de senior teacher. Vandaag mochten we op audiëntie bij deze ambtenaar. Het zweet stroomde over mijn rug. Zonder deze stempels mochten we namelijk niet beginnen aan onze lessen. Voor mij waren Rianne en Karin aan de beurt. Tot op de letter werd gecontroleerd wat zij opgeschreven hadden.
Toen was het mijn beurt… Ik voelde me weer even het meisje dat in Israël aankwam en een verkeerde stempel in haar paspoort had. Sinds dien ben ik zenuwachtig voor alles waar ik een officiële stempel voor krijg. De buikige in pak geklede ambtenaar keek naar de kaft van mijn boek. ‘How do you pronounce this, miss?’ vroeg hij met een serieus gezicht en wees naar mijn achternaam. ‘Miss Rijkhoek, sir.’ antwoordde ik. Hij begon bulderend te lachen (denk hierbij aan de lach van een Afrikaan die vanuit de onderkant van zijn middenrif omhoog stijgt waarbij het gehele lichaam mee schudt). RIGHTHOOK??!! You give someone a righthook? Hij maakte een gebaar met zijn vuist alsof hij zijn collega een slag in het gezicht verkocht (een rechtse hoek). Deze collega keek even verwart op maar ging even rustig weer door met zijn werk: stempelen. De ambtenaar bulderde nog even door, vol van de grap die hij zojuist gemaakt had. ‘No, it’s Richcorner, sir.’ zei ik toen hij klaar was met lachen. Hij keek even bedenkelijk en moest daar nog harder om bulderen. Ondertussen zette hij met veel bombari maarliefst vijftien stempels van ‘The ministery of education Zambia’ in mijn boek. Zonder ook maar een letter van mijn planning te lezen. Zo zie je maar als je een beetje aardig lacht, en een bijzondere achternaam hebt er helemaal niet zoveel aan de hand is. Hij sloot af met: ‘You were the most lovely pupil in class when you was youngh, isn’t it?’ ‘Ofcourse’ zei ik met een serieus gezicht en stoof het kantoor uit. Zo de stempels zijn binnen.

Toen was het tijd voor mijn les. Gedurende mijn les hebben 82 donkere ogen mij onafgebroken aan gestaard. Op de pabo leren wij dat je met een pakkende (betekenisvolle) introductie moet beginnen om de aandacht te krijgen voor je les. Volgens mij was mijn verschijning alleen al zo pakkend dat ik de introductie wel kon overslaan. Mijn mentrix was ondertussen even naar de markt voor boodschappen (dat kan alleen maar in Afrika) dus ik had het rijk alleen. Na mijn uitleg heb ik de kinderen aan het werk gezet en heb ik rondes door de klas gelopen om hier en daar te helpen. Dat waren de kinderen niet gewend. Ook mijn Nederlandse tempo was voor velen wennen. Toen ik op een gegeven moment had uitgevonden dat corrigeren tijdens het rondlopen bijdroeg aan het verhogen van het werktempo, waren de kinderen als de bliksem klaar. Want iedereen wil wel ‘Well Done!’ in zijn schrift bij nul fouten van de ‘makuwa’. Vol trots lieten ze dit aan elkaar zien.

De dag hebben we swingend afgesloten met de meiden van onze afdeling. Toen we al in bed lagen hoorden we gezang en geklap. Toen we buiten kwamen waren de dames aan het dansen. Rianne en ik hebben een spoedcursus Afrikaans dansen gekregen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik soepeler in de heupen ben dan ik dacht. Ik had Afrikaanse heupen volgens de meiden. Misschien heb ik dan toch die mediterraanse genen van mijn vader geërfd.