‘Miss Righthook on behalf of United Nations’ WFP

Yes please! Dat moest ik vertellen om de luchthaven van Jimma op te mogen, want voor één middag mocht ik onderdeel zijn van de UN! Daar heb ik als klein meisje, toen ik in woonkamer in Dalem mijn nomadetent opzette, altijd al van gedroomd.

Ik zal bij het begin beginnen. Dit weekend werd ik door een Russische kennis hier uitgenodigd om eens op zijn ‘office’ te komen kijken. Die office was mij zeker niet ontgaan want Jimma is het zenuwcentrum van het World Food Program. Twee maal per dag schudt de stad op zijn grondvesten, omdat de United Nations’ Illuzion 76 t van Russische makelij opstijgt om voedselpakketten te droppen boven Zuid Sudan. Vooral de school die aan het begin van de landingsbaan staat, waar ik vorige week was voor mijn onderzoek, moet vaak de golfplaten herschikken omdat deze Russische kist geregeld een golfplaat meeneemt op zijn weg naar Sudan. Het viermotorig gevaarte scheert dan namelijk rakelings langs dit schooltje.

Enfin… de ‘office’. Maandagmiddag toog ik in de blauw-witte bajhaj (soort tuktuk) naar de ‘luchthaven’ van Jimma. Met een beetje fantasie kan het best een UN voertuig zijn want die zijn ook blauw-wit. Door de diepe kuilen ploegend naderde de wij de rand van het luchthaven terrein waar een aantal militairen stonden. ‘Nou kom kak’ dacht ik (Zuid-Afrikaans voor dat er problemen komen), want echt makkelijk zijn deze dienders niet. En ja hoor ik mocht de luchthaven niet op vooral niet in mijn ‘UN voertuig’ die ik zelf bij elkaar gefantaseerd had want het is en blijft een bajhaj. ‘Hoe ga ik dit oplossen?’ dacht ik. Op de vraag wat ik kwam doen antwoordde ik dat ik een vriend kwam bezoeken. Dat ging niet want er was al 2 dagen geen publiek vliegtuig geweest. Toen ik mijn naam vervolgens noemde in combinatie met United Nations en World Food Program klaarde de het bataljon op. ‘This is miss Righthook from United Nations World Food Program’ vertelde ze haar hogere door de porto. De hogere kwam vervolgens aangesneld uit het struikgewas. ‘Welcome miss Righthook! Offcourse you can enter. Let me escort you.’ Zei hij met een brede lach op zijn gezicht. Lichtelijk opgelaten maar opgelucht propte ik mij met de militair en zijn AK44 in mijn drie-wielig UN voertuig. Net echt. F. (gefineerd want je weet nooit wie er mee leest) kwam mij halen om vervolgens dit prachtige stuk Russisch metaal van dichtbij te bekijken. Ter informatie: Ik heb iets met zeeschepen, DAF vrachtwagens en Russische vliegtuigen. Mijn idyllische idee van mooie gestroomlijnde vliegtuigen verdween als sneeuw voor de zon. Het was van binnen net een onderzeeër. Alleen de buitenkant van het toestel was afgesloten. Binnen was het een brok techniek. Prachtig. De cockpit heeft plaats voor twee piloten en één mechanicus die de motoren bediend. Dit is blijkbaar een precisiewerkje bij dit soort vliegtuigen. De cockpit bestaat uit twee verdiepingen. De onder verdieping, waar de navigator zitting heeft, is volledig van glas. Nadat ik natuurlijk even op de left seat gezeten had, mocht ik zelfs nog een kijkje op het dak van het vliegtuig nemen zoals dat in echte foute videoclips gebeurt. ‘Dit is typisch Russisch’ dacht ik. Veiligheid? Op het moment dat ik er was werd het vliegtuig weer herladen met voedselpakketten voor de droppings van de volgende dag. Iedereen kent de beelden wel van de hordes mensen die het veld in rennen als er een VN-vliegtuig over komt en even later met een 30 kilo zak graan op hun hoofd met het karakteristieke WFP-logo erop om vervolgens weer tientallen kilometers naar het vluchtelingenkamp terug te lopen. Dat gebeurt dus ook met deze zakken in Zuid Sudan. Weer 1000 magen die gevoed worden. Prachtig! En ik heb gewoon de kans om achter de schermen te kijken! Vet!

De voertaal aan boord was volledig Russisch, zelfs de Ethiopiërs die de zakken inlaadden spraken Russisch. Althans de meest essentiële woorden dan. Nadat ik nog even met de knoppen van het laadruim mocht spelen was het tijd om de motoren uit te zetten en het vliegtuig te verlaten. Het moet van buiten grappig gezicht zijn geweest: Een op en neer gaande laadklep. Tja…je krijgt maar een maal de kans om met de knoppen van een UN vliegtuig te spelen.

Na nog een paar plaatjes getrokken te hebben, was het tijd om mij nu in een ECHT UN voertuig naar Jimma terug te begeven. Zigzaggend tussen de kuilen en het overstekend vee in een bus waarin de voertaal wederom Russisch was (en het nog lichtelijk naar uitgezwete Vodka rook) maar dat deerde niet. Dat IK dit nou weer mee mag maken. Davai!