De Qat Express
Door: Renée
Blijf op de hoogte en volg Renée
18 Februari 2015 | Ethiopië, Bedelē
Ik blijf het een van de meest fantastische elementen van reizen door Afrika vinden, de (mini) bus.
Vrijdagmiddag kwam mijn aangename verblijf in Bedele ten einde (later deze week zal ik daar nog een weblog aan wijden). Natuurlijk gingen wij (N. en ik) met de bus terug. De bus naar Jimma zou in eerste instantie niet meer rijden. We zouden dus nog een nacht in Bedele door moeten brengen. Tot dat uit een stofwolk een minibus opdoemde. Na wat getouwtrek zaten wij in de bus. Er werden gauw nog wat balen qat op het dak gebonden en daar gingen we, de zonsondergang tegemoet met 20 mannen en 1 vrouw in een 12 persoons bus. Krekels kondigden de nacht al aan langs geïmproviseerde moskeeën zette wij koers naar Jimma. Het was prachtig! Prachtige groene bergen met het aroma van verbrand plastic (want afval verwerken doet men hier op geheel eigen wijze). Enigszins verbaasd kwam ik er na een half uurtje achter dat ik, na een week niet douchen, niet mijn reisgenoten heel hevig rook, maar dat de geur toch echt van mijn lichaam afkomstig was. Voor wie ooit in een hengstenstal geweest is… die geur dus. Tijd om weer naar de bewoonde wereld te gaan, al had ik het makkelijk nog langer kunnen volhouden. Als ik mij omdraaide in de bus (want ik zat vooraan) keek ik in 18 qat kauwende monden die mij grijnzend aankeken (incl. chauffeur). Ik kon alleen maar denken: ‘wat fijn dat ik hier ben en nergens anders.’ Ik vond het hilarisch.
Oprecht gelukkig genoot ik van het landschap tot dat… ja onvermijdelijk…we een klapband kregen. Alle inzittenden werden gevraagd vooral te blijven zitten en met z’n 20-en werden wij en masse omhoog gekrikt. Na een kwartier sleutelen kwam de chauffeur er toch achter dat we niet de goede sleutel bij ons hadden om het wiel er weer aan het voertuig te zetten. Inmiddels had het 20-tal qat kauwers zich om het wiel en de chauffeur heen verzameld en al kauwend keken zij toe hoe hij aan het worstelen was met het wiel. Af en toe gaf één van hen nog een korte opmerking hoe het wellicht wel zou lukken. We moesten echter wachten tot er een voertuig langskwam die toevallig wel een goede sleutel bij zich had. En zo geschiedde. Starend, kauwend en bemoeiend werd het wiel weer aan de bus bevestigd en konden wij onze reis vervolgen. 3 uur later na een prachtige rit met aapjes die langs de weg speelden in de avondzon kwam de qat express veilig aan in Jimma. Weer een stukje wereld ontdekt...
Vrijdagmiddag kwam mijn aangename verblijf in Bedele ten einde (later deze week zal ik daar nog een weblog aan wijden). Natuurlijk gingen wij (N. en ik) met de bus terug. De bus naar Jimma zou in eerste instantie niet meer rijden. We zouden dus nog een nacht in Bedele door moeten brengen. Tot dat uit een stofwolk een minibus opdoemde. Na wat getouwtrek zaten wij in de bus. Er werden gauw nog wat balen qat op het dak gebonden en daar gingen we, de zonsondergang tegemoet met 20 mannen en 1 vrouw in een 12 persoons bus. Krekels kondigden de nacht al aan langs geïmproviseerde moskeeën zette wij koers naar Jimma. Het was prachtig! Prachtige groene bergen met het aroma van verbrand plastic (want afval verwerken doet men hier op geheel eigen wijze). Enigszins verbaasd kwam ik er na een half uurtje achter dat ik, na een week niet douchen, niet mijn reisgenoten heel hevig rook, maar dat de geur toch echt van mijn lichaam afkomstig was. Voor wie ooit in een hengstenstal geweest is… die geur dus. Tijd om weer naar de bewoonde wereld te gaan, al had ik het makkelijk nog langer kunnen volhouden. Als ik mij omdraaide in de bus (want ik zat vooraan) keek ik in 18 qat kauwende monden die mij grijnzend aankeken (incl. chauffeur). Ik kon alleen maar denken: ‘wat fijn dat ik hier ben en nergens anders.’ Ik vond het hilarisch.
Oprecht gelukkig genoot ik van het landschap tot dat… ja onvermijdelijk…we een klapband kregen. Alle inzittenden werden gevraagd vooral te blijven zitten en met z’n 20-en werden wij en masse omhoog gekrikt. Na een kwartier sleutelen kwam de chauffeur er toch achter dat we niet de goede sleutel bij ons hadden om het wiel er weer aan het voertuig te zetten. Inmiddels had het 20-tal qat kauwers zich om het wiel en de chauffeur heen verzameld en al kauwend keken zij toe hoe hij aan het worstelen was met het wiel. Af en toe gaf één van hen nog een korte opmerking hoe het wellicht wel zou lukken. We moesten echter wachten tot er een voertuig langskwam die toevallig wel een goede sleutel bij zich had. En zo geschiedde. Starend, kauwend en bemoeiend werd het wiel weer aan de bus bevestigd en konden wij onze reis vervolgen. 3 uur later na een prachtige rit met aapjes die langs de weg speelden in de avondzon kwam de qat express veilig aan in Jimma. Weer een stukje wereld ontdekt...
-
18 Februari 2015 - 19:35
Alexandra:
Heerlijk hoe je dit verhaal weer beschrijft!
Ik zie het helemaal voor me met z'n allen in de minibus.
Fijn dat je zo geniet lievie!!
Liefs xxxxx -
18 Februari 2015 - 20:10
Paul En Marjanne:
Hoi renee, leuk verhaal weer, veel plezier met je avontuur. groetjes, Paul en Marjanne. -
18 Februari 2015 - 21:37
Mama:
Schrijf een boek!!! Dit is zo echt!! Ghana, Uganda, Kameroen.....ik heb direct beeld! Haha -
18 Februari 2015 - 22:37
Elsbeth:
Wat een avontuur weer, bijzonder om zo ver bij je vandaan te lezen hoe je elke minuut bewust mee maakt! Blijven genieten Renee! -
19 Februari 2015 - 18:09
Marijke:
of je even in afrika bent! meegezogen in je schrijfstijl! -
20 Februari 2015 - 23:23
Helma De Jong:
Nu er pas toe gekomen om jouw verhalen over Ethiopië te lezen. Wat beschrijf je dat op mooie manier, je ziet het zo voor je en zo herkenbaar als je zelf in Afrika geweest ben.
Ik blijf je volgen want na het lezen van jouw verhalen wil ik weten hoe het verder met je gaat.
ps de vakantie naar Namibië voor de zomervakantie is geboekt.
lieve groetjes Helma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
