Naar het Ziekenhuis!

Het is alweer twee weken geleden dat ik een weblog geschreven heb. Ik maak iedere dag veel indrukwekkende dingen mee maar de dingen die er uitspringen deel ik graag met jullie. Mama en Willem zijn in de tussentijd langs geweest. Het was fantastisch om hen in mijn werkgebied rond te leiden. Willem is een prachtige film aan het maken over wat wij hier doen. T.z.t. zal ik een link op deze website plaatsen. Dit zal waarschijnlijk na mijn terugkomst zijn. Ik hoop dat jullie je soms ook kunnen vermaken met mijn Afrika verhalen uit Zambia die ook op deze site te vinden zijn.

Toch is mij weer iets buitengewoons overkomen. Ik was ziek. Ik had al weken erge hoofdpijn en was moe. Tot afgelopen donderdag koortsaanvallen en stijfheid de overhand namen. Zondag was ik het beu en besloot naar het ziekenhuis te gaan om een deskundige te raadplegen. Ik heb immers toch een aantal keer in de Nijl gezwommen.

Zondagochtend heeft Maaike mij na veel aandringen toch zo ver gekregen om naar het ….. Hospital te gaan. Met mijn toch nog koortsige lichaam heb ik mezelf achterop de Boda-Boda gehesen (50cc motorfiets). Ik had verwacht dat we naar een echt Afrikaans ziekenhuis gingen. Na een rit van een kwartier stopte de Bodadriver en vertelden ons dat we gearriveerd waren. ‘Waardan?’ dacht ik. Hij wees ons op twee gebouwtjes zonder ramen en naar buiten wapperende gordijnen. Dat was volgens het prijkende bord inderdaad het ziekenhuis. Hmm…

Na wat heen-en-weer geloop kwamen we eindelijk bij de bunker waar de dokter zich in verschanst had. Een vriendelijke, misschien wat te vriendelijke, jongeman verwees ons naar de wachtkamer. Al snel werd ik bij een grote man met zeker wat kilo’s overgewicht geroepen in een smoezelig kamertje. Dat was dus DE Dokter. Hij begon een aantal vragen te stellen over mijn gezondheid etc. Toen hij over mijn mestruatie begon keek ik toch iet wat zenuwachtig achterom, omdat de man zich niet genoodzaakt voelde de deur tussen de spreekkamer en de wachtkamer en te sluiten tijdens het consult. Toen ik achterom keek zaten er inderdaad vijf paar oren samen met mij op MIJN consult. De deur bleef open en de hele wachtkamer heeft meegenoten. Tussen de puinhoop op zijn bureau toverde hij een volgekrabbeld roze briefje wat een doorverwijzing was voor een bloedtest.

Ik verliet de spreekkamer en mijn medepatiënten op mijn consult deden of dat ze niets gehoord hadden. Bloedprikken… Een andere vriendelijke jonge man ontving mij in de ‘bloedkamer’. Ik mocht op een krakkemikkig krukje gaan zitten waarna hij het roze briefje deskundig bestudeerde. Ik hoop dat hij een cursus hiërogliefen gevolgd heeft want het handschrift van de beste dokter kon ook door voor dat van een farao. Anyway… mijn aders werden bestudeerd en er werd voor mijn rechterarm gekozen na deskundig overleg met zichzelf. Ik verwachtte een band om mijn bovenarm. In plaats daarvan toverde hij een latex handschoen uit zijn borstzak die als afbindband moest fungeren om mijn bovenarm. De duim en de pink werden met een stevige knoop aan elkaar gebonden. Daar zat ik dan... Binnen een paartellen had dit effectieve middel zijn uitwerking: een kloppende afgeknelde onderarmarm. Mijn hemel! Als hij mijn aderen nu niet kon zien! Ondertussen werd op Afrikaans tempo de naald tevoorschijn gehaald, het briefje nog eens bestudeerd, een buisje uitgezocht, een watje ontsmet (wat hij na ontsmetten met de ontsmette kant op het houten aanrechtblad legde, lekker steriel), nog eens naar mijn andere arm gekeken. Na een halve minuut begon ik toch wat ongeduldig op mijn kruk heen en weer te schuiven omdat die latex handschoen behoorlijk zeer begon te doen. ‘Yes yes, I’m coming’ zei hij rustig en ging door met zijn activiteiten. Eindelijk was daar de verlossende naald in mijn arm waarna die ellendige handschoen van mijn bovenarm af mocht.

Ik mocht buiten in de zon plaatsnemen en wachten op de uitslag (als ik geen koorts meer had gehad had ik het daar wel weer gekregen). Onderwijl ik wachtte zag ik dat er een hond aanwezig moest zijn in dit ziekenhuis. Er zaten pootafdrukken op de muur en hier en daar had hij een ‘boodschap’ achter gelaten. Na een half uur kreeg ik een envelop en mocht weer in het verlengde van de spreekkamer van de dokter, de wachtkamer, gaan zitten. Nu was het mijn beurt om het consult van iemand anders geamuseerd te volgen. Ik ben opgegroeid in de polder en ik kijk niet zo nauw. Toch viel mijn oog op bekende keutels in de wachtkamer. Mijn brein ging aan de slag met deze informatie en kwam tot de conclusie dat de droogheid van deze keutels op een konijn moesten wijzen. Na mijn avontuur tot op dat moment verbaasde mij niets meer in deze op bacterieel gebied “diverse” ruimte. Eenmaal bij de dokter in de spreekkamer ging de deur dicht en vertelde hij kijkend op mijn bloedrapport met een brede lach: ‘Everything will be allright!’ Daar doe ik het allemaal voor! De onbezorgdheid van de Afrikaan…

Mijn volgende weblog zal over mijn werk gaan want het begint zijn vruchten af te werpen. Kinderen worden bij hun familie terug geplaatst en gaan weer naar school! Tot gauw!