Time flies in Uganda!

Het is alweer meer dan een week geleden dat ik voet aan Ugandeese bodem zette. Zoals jullie weten vertel ik liever over bijzondere situaties die zich voordoen dan over wat ik van dag tot dag gedaan heb deze week. Toch heb ik besloten om jullie kort even op de hoogte te stellen van mijn woonsituatie en daarna te besluiten met weer een vermakelijke situatie in Afrika.

Wonen: We wonen in een prachtige villa met een enorme tuin. We hebben elektriciteit en stromend water (dat is bijzonder voor Afrikaanse begrippen) en daar ben ik erg gelukkig mee. Het is wel wat westers maar gelukkig ben ik met één stap buiten de poort weer in Afrika. Op de foto is het huis te zien. Het huis heeft vijf slaapkamers, een enorme woonkamer en een lange gangen. Leuk!

Werken: Over mijn werkzaamheden heb ik al het een en ander verteld. Tony is zijn knuffel inmiddels kwijt en hij is daar erg verdrietig om geweest.

Voordat je dit gedeelte leest, klik op of plak de volgende link: http://www.youtube.com/watch?v=J2GCPUArIwI&list=FLTDARmQLHGUs6vZOR4CCXnA&feature=mh_lolz spoel door naar 1 minuut en druk op play. Dit is voor de sfeer impressie bij het volgende verhaal.
Het dagelijks leven: Afrika is Afrika en ik vermaak mij iedere dag weer. Dit weekend zijn wij op bezoek geweest bij Sabrina (mede Edukansers) in Mbale. Om Mbale te bereiken, moet je met de wel bekende Mtutu. Een Mtutu is een 12 persoonsbusje. Op het busje prijkt vol trots: ‘Licensed for 12 person’. Waarom zou je echter 12 mensen in een busje vervoeren als er minstens het dubbele in past. Ook ik moest eraan geloven en voegde me bij de 24 personen in het 12 persoonsbusje. Toen de bus zich in beweging zette, bewogen alle tegen de wanden en ramen klem zittende mensen (zie: geplakt tegen het raam) zich als een geheel mee met de hobbels van de iet wat ongelijkmatige weg. Helaas zat ik zodanig klem, dat ik mij er alleen een voorstelling van kon maken. In combinatie met de gedraaide muziek, moet dit grappig geheel zijn geweest.
De eerste 100 km hebben 22 paar ogen Maaike (mede Edukanser in Jinja) en mij onafgebroken aan zitten staren. Na 100 km werd het donker en nog steeds bleven de ogen ons aan staren. Ik kreeg het idee dat ik, ondanks mijn steeds bruiner wordende huid, van ‘Mzungu’ (Luganda voor blanke) naar ‘glow in the dark’ transformeerde. Na een tijdje sloeg toch de vermoeidheid en de warmte toe in het busje. Mijn buurvrouw (een oma van minstens 70 jaar) legde haar hoofd om mijn schouder en viel in diepe slaap. Tegen mijn been voelde ik de warme veren van een kip die, net als haar baas, ook op stok ging.

Na aankomst in Mbale hebben we heerlijk genoten van ons eerste weekend in Oeganda met Sabrina en Jo-Anne (mede Edukansers in andere plaatsten). Natuurlijk met Chapati’s en een Nile biertje.

Welcome back in Africa!

In mijn volgende weblog zal te zien zijn hoe de wereld eruit ziet vanuit het oogpunt van een straatkind door middel van een camera.