‘Teak Cire bout my bear!’

De eerste werkdagen zitten er op. Het was indrukwekkend. Gelijk werden wij meegenomen met een ‘streetwalk’. Maatschappelijk werkers gaan hierbij de straat op om straatkinderen op te zoeken. Ze kijken of ze “gezond” en niet gewond zijn en vertellen ze dat ze naar de CRO (child restauration outreach, waar ik dus werk). Na een paar honderd meter kwamen we al wat jongens tegen die lagen te slapen op straat. Een jongen had zijn eigen kamertje gemaakt in een hoek van een gebouw. Toen we hem aantroffen, lag hij gewikkeld in zijn klamboe, te slapen. De maatschappelijk werker vertelde mij dat ze pas bij zonsopgang zijn gaan slapen want dan was de tijd om te stelen, roven en snuiven voorbij. Deze jongens leken clean. Nadat we ze wakker gemaakt hadden, zijn ze inderdaad naar de CRO gegaan om zich te wassen en wellicht een les te volgen.

De eerste dag ontmoette ik Tony, een jongetje van acht die full time op straat leeft. Net voordat ik naar huis ging vloog hij me om mijn nek en zei: ‘Please, take care about Jonas.’ Hij had zijn beer aan mijn tas gebonden. Het was een smoezelig wit beertje met een hart op zijn rug (zie foto’s hieronder). Hij vertelde mij dat hij wilde dat zijn beer vannacht lekker en warm sliep in een echt bed. Het beest stonk vreselijk en liep bijna weg van de beesten die zich erin genesteld hadden. Ik heb het beestje mee naar huis genomen. Ik heb vaak gecontroleerd of hij nog in mijn tas zat gedurende de avond. Ik kreeg kippenvel bij de gedachte hoeveel verdriet Tony zou hebben als ik de beer kwijt zou raken. In de hoek van mijn kamer heeft hij een goede nacht gehad. Ik heb nog getwijfeld of ik het beest eens een goede wasbeurt zou geven. Ik herinnerde mij op tijd dat als mijn beer door mijn moeder in de wasmachine werd gedaan, hij de eerste week na de wasbeurt mijn beer niet meer was. Dus Jonas, bleef de ooit witte maar nu grijze geurende beer.
De volgende morgen trof ik een glunderende Tony aan, want zijn beer had verteld dat hij lekker had geslapen.

Het brak mijn hart, omdat ik in gedachten Tony, acht jaar en ’s nachts langs de straten zwervend voor mij zag. Stelend om te overleven, vechtend om aan eten te komen en parafiene snuivend om het leven dragelijker te maken, maar toch nog een kind bij wie zijn beer zijn vriend is en hem nog even kind laat zijn. Alle kinderen zijn kinderen ondanks de soms harde omstandigheden waarin zij leven.

Voor een verdere impressie van de afgelopen dagen, verwijs ik naar de foto’s.