‘Proflight Zambia sponsored by the National beer´

Aangezien de weg van Chipata naar South Luangua wat ons betreft once in a life time was, besloten we met het vliegtuig terug te gaan. De mogelijkheid bestond om een standby ticket te boeken naar Lusaka. Daarvoor moesten we een uur voor vertrek op de luchthaven zijn en zou ons €30 kosten. Dolgelukkig kwamen wij aan bij Mfuwe International Airport. Ik kan beter zeggen een loods aan het einde van een grasveld. Later zag ik dat er wel degelijk een landingsbaan was maar dat er zoveel onkruid tussen de betonplaten groeiden dat het wat mij betreft ook voor een grasveld door kon.

Toen eenmaal duidelijk werd dat we mee konden, werden onze vliegtickets met de hand uitgeschreven en moesten we onze namen invullen op de passagierslijst, omdat ze te moeilijk waren volgens de dienstdoende grondstewardess. Even voor de duidelijkheid, er kwam geen paspoort aan te pas. Bij een houten huisje moesten we onze backpacks afleveren die vervolgens op een kar achter een tractor werden geladen en uit het zicht verdwenen.

Vooralsnog had ik nog nergens een computer gezien. Toen het tijd was de douane te passeren, werd er eindelijk om een paspoort gevraagd. ‘Gelukkig’ dacht ik ‘dan is er ten minsten nog íemand die controleert of de naam die bij mijn gezicht hoort in het vliegtuig stapt.’ Ik vroeg de douanier of hij de paspoorten van de andere meiden ook wilde hebben. Daarop antwoordde hij dat het niet nodig was. ‘I just wanted to know where you from and how I could find you on Facbook. Can I find your name on the passengers list?’ (Ik wilde gewoon even weten waar je vandaan komt en hoe ik je kan vinden op Facebook. Kan ik je naam vinden op de passagierslijst?). Jullie begrijpen dat ik spontaan in de lach schoot. ‘Offcourse’ zei ik. Met de gedachten dat hij mij nooit kan vinden aan de hand van mijn doopnamen en dat zijn de enige namen die ik opgegeven heb. Een dergelijke situatie geeft maar weer aan dat de werknemers deze “luchthaven” helemaal niets te doen hebben. Lachend liep ik langs een op zijn galachnikov slapende politieagent naar mijn vliegtuig die ronkend stond te wachten. Het was een bruin propeller vliegtuigje waar hoogstens 30 mensen in pasten. Trots prijkte naast de ingang het logo van de hoofdsponsor van de luchtvaartmaatschappij: ‘Mosi, National BEER.’
Bij binnenkomst in het toestel moest ik mij eerst een weg banen door de bagagestukken die niet meer in het ruim pasten. Ik vroeg me af wat er dan in het ruim zat dat zoveel plaats in beslag nam. Toen de motor aan ging kreeg ik even Earoflot visioenen. Wat een lawaai! Er was maar één piloot, de andere… die was er gewoon niet. Hevig schuddend begaven wij ons richting de landingsbaan. Boven ons had zich een hevige onweersbui ontwikkeld dus het schudden zette zich voort in de lucht.

Vanaf mijn stoel kon ik in de cockpit kijken waar iemand in worsteling was met een krant. Later zag ik waarvoor deze krant gebruikt werd: De piloot had last van de zon en plakte de krant tegen het raam. Het valt ook niet mee om in zo’n klein hokje een krant te ontleden.

Al mijn zorgen over het verloop van de vlucht verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik onder mij de uitgestrekte bossen van de Luangua vallei kleiner zag worden en in de diepte een kudde olifanten zich over de kale vlakte bewoog… Dan rest alleen nog een gevoel van gelukzaligheid. Dat IK dit beleef.